Het is deze week vier jaar geleden dat Diego Armando Maradona is overleden. Daar kan ik in deze nieuwsbrief niet om heen. Voetballers worden te pas en te onpas vergeleken met God, ik heb mijzelf er waarschijnlijk ook wel eens schuldig aan gemaakt. Maar, er is geen enkele voetballer die de vergelijking meer verdient dan Maradona. Zo zei Henk Spaan ooit dat Maradona een soort god is, maar dan wel de meest menselijke van allemaal.
De stad waar de goddelijke vergelijking het meest leeft is Napels. Maradona beleefde daar de apotheose van zijn carrière, maar ook zijn dieptepunten. Vandaag neem ik jullie mee in een aantal van de avonturen van de Argentijnse dribbelaar in het Sodom en Gomorra aan de voet van de Vesuvius.
Napels
Eerst even over Napels, want wat is dat nou voor een stad? De Zuid-Italiaanse stad is van oudsher arm. In Italië heerst een tweedeling tussen het rijke noorden en het arme zuiden. Iedereen boven Rome kijkt letterlijk en figuurlijk neer op het zuiden en met name Napels. De havenstad heeft door de jaren heen een minderwaardigheidscomplex opgebouwd en dat voel je door de hele stad.
Een grote spin in het Napolitaanse web is de maffia. Overigens is Maffia geen echt Italiaans woord. In Napels is de Camorra de baas, een groep criminelen die wij Hollanders de maffia zouden noemen. De Camorra bestaat uit verschillende families of clans die samen werkelijk alles bestieren.
Het is voor ons maar moeilijk voor te stellen hoe dat eruitziet, de Camorra zit namelijk echt overal: politiek, drugshandel, zwarte markt, vastgoed, commercie en de haven. Het is alsof Willem Holleeder, naast crimineel ook nog directeur van Jumbo en burgermeester van Amsterdam is.
SSC Napoli
Zo heeft de Camorra ook een hele grote vinger in de pap in SSC Napoli. Zowel in het bestuur als in de supportersgroepen. De Camorra beschermt de spelers van Napoli, of ‘Partonepei’ in de Napolitaanse volksmond.
Onlangs werd de Rolex van David Neres gestolen bij het stadion van Napoli. De Camorra gaf Neres vervolgens drie Rolexen terug, alsof ze zich verontschuldigen voor hun stadsgenoten. Een paar jaar geleden werd de auto van Cavani gestolen. De Camorra maakte bekend dat de dief 48 uur had om de auto terug te brengen, zo niet dan ging de Camorra op zoek. De volgende dag stond de auto weer netjes bij Cavani op de oprit.
Hoewel de Camorra niet officieel onderdeel is van Napoli -in Napels bestaat ‘officieel’ niet- is het alom bekend dat zij grote invloed hebben.
Bijzondere transfer
Terug naar Maradona, want waarom kiest de beste voetballer ter wereld voor deze club en stad? Maradona speelt van ’82 tot ’84 bij Barcelona en is daar diepongelukkig. Blessureleed en zwakke prestaties alom. Dit is ook nog niet het Barcelona zoals wij dat nu kennen, Barca is dan nog maar één keer Spaans kampioen geworden en is een goede middenklasser.
Diego komt uit een arme wijk in Buenos Aires zonder stromend water en elektriciteit, maar mét dagelijkse schietpartijen. Maradona is groot aanbidder van Che Guevara en profileert zich als iemand van het volk, die zichzelf omhoog heeft geknokt. Dat is bepaald geen match met het rijke en ietwat statige Barcelona. Hij wil weg en zo snel mogelijk.
SSC Napoli is het vorige seizoen nipt ontsnapt aan degradatie en het minderwaardigheidscomplex viert zijn hoogtijdagen. Bij elke wedstrijd in het noorden scanderen de tifosi van de tegenstander ‘Was je, Was je!’ en krijgen ze te horen dat Napels alleen bestaat uit varkens, criminelen, hoeren en pooiers. Even los van de leuzen en krachttermen, qua voetbal is Napoli op dat moment een beetje het NAC Breda van Italië.
Hoe komt een middelmatige ploeg uit een arme stad aan de duurste speler van dat moment? Je raadt het al: de Camorra. Het is nooit officieel bekend gemaakt, maar zoals ik al zei, officieel bestaat niet in Napels. Als de manager van Maradona naar Napels reist om de deal te bespreken moet hij het eerst met de leider van de Ultras bespreken. Alsof de manager van Kevin de Bruyne aan Capo Kees moeten komen vragen of hij alsjeblieft bij Willem II mag komen spelen.
De manager geeft aan dat Maradona graag wil, maar dat er druk achter moet zitten aan de kant van Napoli. Dus start de leider van Ultras en soort marketingcampagne in de stad. De club zwicht en met financiële steun van de Camorra komt Maradona naar Napels. Maradona kiest voor de stad Napels, een stad vol schooiers en pooiers, omdat hij daar past en het als thuis voelt.
De aankomst
In juli 1984 komt Maradona aan in Napels. Omdat de autoriteiten grote drukte en hysterie verwachten, komt hij met een privévliegtuigje aan in een afgesloten deel van het vliegveld. De club huurt een aantal lookalikes in om de meute op het verkeerde been te zetten.
De eerste stop is het Stadion San Paolo, waar Maradona een rondleiding en medische keuring krijgt. Na wat andere plekken in- en rond de stad bezocht te hebben, wordt Maradona ter overstaande van 70.000 toeschouwers gepresenteerd in het stadion. Hij zegt: ‘Hallo Napolitanen’, maar door de herrie in het stadion zijn er maar weinig Napolitanen die dat gehoord hebben.
Eindelijk thuis
Na een aantal weken in Hotel Contentinal Royal aan de Napolitaanse haven gewoond te hebben krijgt Maradona en zijn hele gevolg, eindelijk een huis. Ze gaan wonen aan de Via Scipione, net buiten de stad, een soort Beverly Hills in Napels. Maradona snakte naar rust en privacy, maar kreeg het tegenovergestelde.
Het huis (of eigenlijk meer appartement) is een soort grote vissenkom met gigantische ramen. De hele dag staan paparazzi foto’s te nemen vanaf buiten. Het is haast onmogelijk om niet gezien te worden voor Maradona. De Argentijn wordt door de hele stad opgejaagd en kan zelfs thuis niet ontsnappen aan de druk.
Toevluchtsoord
Daarom zoekt hij zijn privacy op een andere plek. Driehonderd meter van zijn huis ligt Hotel Paradiso. Dit wordt Maradona’s vaste plek. Zijn nieuwe manager, Copolla, gaat er wonen en houdt er kantoor. Maradona vlucht bijna dagelijks naar het hotel om te feesten en cocaïne te gebruiken. Tot in de late uurtjes komt hij bij het hotel aan met een schare dames van lichte zeden.
Het personeel van Hotel Paradiso is discreet en lekt niks naar de pers, club of politie. Zoals in de rest van Napels geldt in het hotel de ‘omerta’, een Italiaans principe dat wil zeggen dat je niet over elkaar praat, zeker niet met de politie. In het hotel komen vaak leden van de Camorra langs om met Maradona te feesten.
De gebroeders Giuliano
De wijk Forcella is een typische Italiaanse achterstandswijk. Wie de netflixserie ‘Gomorra’ heeft gezien kan zich precies voorstellen hoe het eruit ziet. Smalle straatjes waar de zon nooit schijnt en grote flats. Midden in deze grauwe buurt staat een potsierlijke villa. Het is het soort huis waar Roy Donders likkebaardend in zou trekken. Goud, tijgerprint, marmer en gigantische mariabeelden. Hier woont de familie Giuliano, de grootste Camorra-familie van Napels. Aan het hoofd staat Don Luigi Giuliano. Maradona raakt goed bevriend met de zonen van Don Luigi, Carmine en Guglielmo.
De voetballer komt regelmatig langs in de afthanse Villa en er wordt een bekende foto gemaakt in een oestervormig bad met een van de broers. De broers geven Maradona alles wat zijn hart begeert: horloges, auto’s, sekswerkers en drugs, heel veel drugs.
Een grote misvatting is dat Maradona in Napels door de Giuliano’s coke is gaan gebruiken, maar dat is niet waar. Al in Barcelona gebruikte de voetballer vaak en waarschijnlijk deed hij dit al toen hij nog Argentinië voetbalde. Maradona raakt steeds meer bevriend met de broers en bewondert hen. Het zijn jongens uit achterstandswijken die er iets van gemaakt hebben, net als hij.
Buitenechtelijk kind
In ’86 loopt Maradona’s imago in Napels een flinke deuk op. Er verschijnt een video van een vrouw in een kraambed, ze beweert dat haar pasgeboren zoon van Maradona is. Het gaat om Christiana en zij is niet zomaar iemand die Maradona mee naar Hotel Paradiso heeft genomen na wat nachtelijke escapades. Christiana is een vriendin van de familie en raakt heel close met Diego, zijn jeugdliefde Claudia is op dat moment net gevlucht naar Argentinië.
Maradona ontkent dat het zijn zoon is en wil zich alleen maar focussen op het voetbal. De familie is woedend op Christiana en ze is niet langer welkom in het huis. Christiana noemt haar zoon: ‘Diego Armando’ en naast zijn voornaam erft hij ook een beetje voetbaltalent van zijn vader. Hij komt in de jeugdopleiding van Napoli terecht, maar rommelt sindsdien wat aan in de Italiaanse voetbalmarge. Pas na dertig jaar geeft Maradona toe dat hij de vader is en erkent hij zijn zoon, die hij later publiekelijk omhelst. Ook met Christiana is weer vrede gesloten.
De bekendste warming-up ooit
Iedereen kent wel het beroemde filmpje van de warming-up van Maradona op ‘Life is life’ van de Oostenrijkse band Opus. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb het filmpje denk ik wel honderd keer gezien. Ik had het zelfs als gadget op mijn Hyvespagina staan. Toch was ik er heilig van overtuigt dat deze warming-up gewoon in het San Paolo stadion in Napels was. Maar, het blijkt dus het Olympiastadion in München te zijn.
Er zijn maar een paar duizend mensen die dit live hebben gezien, een groot deel van de plekken waren nog leeg in het stadion. De Duitse zender ARD zond de warming-up niet uit, zij waren bezig met analyses en voorbeschouwingen. Maar, Frank Raes, een Belgische verslaggever voor de VRT, – en ondertussen écht Maradonakenner – is in het stadion aanwezig. De volgende dag koopt hij de beelden van de ARD en monteert het filmpje in elkaar zoals wij dat nu kennen, tot grote blijdschap van de matige band Opus.
De downfall
Helaas ging het tijdens deze warming-up al niet meer goed met Maradona, hij was zwaar verslaafd aan coke en trainde nog maar amper. Hij liet op het veld dan wel weer fantastische dingen zien, dus de Napolitaanse omerta hield stad.
De relatie met Italië verloopt steeds moeizamer. Tijdens het WK van 1990 verslaat Maradona Italië in eigen huis via penalty’s. Als klap op de vuurpijl roept hij de Zuid-Italianen op om zich tegen het noorden te richten en de kant van Argentinië te kiezen. Het gevolg is dat een vol Stadio Olimpico in Rome keihard fluit tijdens het volkslied van Argentinië.
Hij wordt een beetje te fanatiek in zijn verhaal dat hij bij Napels hoort en beticht de Noord-Italianen openlijk van racisme. Maar ook in Napels is hij zijn krediet wat aan het verspelen, hij zegt in een interview dat Napels een stad is vol misdadigers en dat de Camorra zich tegen de stad heeft gekeerd.
Op 24 maart 1991 maakt Maradona zijn laatste doelpunt in het shirt van Napoli. Een penalty tegen Sampdoria. Een week eerder heeft hij positief getest op coke na een thuiswedstrijd tegen Bari. Voorheen zorgde de club en de Camorra ervoor dat de tests vervalst werden door middel van allerlei trucjes. Maar, ze zijn er klaar mee en willen van Maradona af. Het schijnt zelfs dat de Camorra getipt heeft aan de politie en dopingautoriteiten.
De politie is al maanden bezig Maradona af te tappen. Zo hebben ze telefoontjes opgevangen met Camela Cinguarama, een bekende pooier in Napels, waar Maradona drugs en vrouwen bestelt. Maradona is niet meer een van hen en de omerta stopt voor hem. In het geheim vertrekt Maradona uit Napels en gaat na zijn schorsing van vier maanden bij Sevilla voetballen.
Terugkeer
Pas in 2005 keert Maradona terug in Napels voor een afscheidswedstrijd van vriend Ciro Ferrara. Hij wordt met open armen onthaald. Er ontstaat een massahysterie van gillende vrouwen en vechtende mannen om vooraan te komen. De cameraman kan maar net op tijd het busje in vluchten, maar het busje waar Maradona ook in zit wordt van alle kanten belaagd. Er wordt geduwd geslagen en gebonsd. Even is Maradona weer terug in de jaren ’80.
Voor altijd samen
De stad Napels en Maradona zullen voor eeuwig verenigt blijven. Na zijn dood op 25 november 2020 wordt het stadion van Napoli omgedoopt tot het ‘Stadio Diego Armando Maradona’. De relatie tussen voetballer en stad is wat we vandaag de dag ‘toxic’ zouden noemen. Maar, wie in Napels komt zal merken dat de Napolitanen hem niet vergeten zijn, in tegendeel, ze zijn idolaat van hem en zijn de enige de met recht mogen zeggen dat hún voetballer God is.